Zinemaldiko palmaresa, familia-bazkari gisa ulertua
2011-09-25 15:31:46 | Gorka Bereziartua
Izebak, osabak, lehengusuak, arrebak, anaiak, koinatak, suiak, errainak eta amona, eta baita, seguru, ahaztu dudan beste baten bat; denak ikusi ditugu astebetean pantailatik pasatzen eta postreen ordua iritsita, tarta nahikorik ez guztientzat. Familia beti da injustua. Zinemaldia ere bai: Adikos kosmos eta Los pasos dobles larregi mimatu ditu eta beste zenbait berriz, gutxiegi edo batere ez.
2011-09-25 09:51:22 | Mikel Garcia
Krisi ekonomikoa izango da beharbada, edo politikari eta epaileen gehiegikeriak, bankuen lotsagabekeria, gaztetxeen hustuketa bidegabea, berri txarrez betetako albistegiak, gogoko futbol taldearen porrota… Baina barre egin nahi du jendeak, zinema-aretotik alai atera nahi du. Proiekzioetan antzeman da, publikoak une irrigarriez nola gozatu duen ikusita, eta bozketan sumatu da, Michel Hazanavicius frantziarraren The Artist umoretsu eta baikorrak jaso baitu Publikoaren Saria. Eta arrazoi osoz: pelikula ederra da The Artist, 1920ko hamarkada bukaeran ahosdun zinemara egokitzen jakin ez duen zinema mutuko aktore bati buruz. Zuri-beltzean errodaturiko film mutua da, baina aurreiritziek ez zaitzatela engaina (aretora sartu aurretik nik neuk ere banituen), zinema mutuko estiloa eta imintzioak berreskuratuz eta egokituz, erritmo onean kontaturiko istorio magikoa eta freskoa da Hazanaviciusena.
2011-09-24 00:27:18 | Gorka Bereziartua
Plano sekuentziak gustatzen bazaizkizu, Arturo Ripsteinen Las razones del corazón zure filma da, luzera eta kolore guztietakoak baliatuz filmatua baitago. Tira, ez, kolore guztietakoak ez, zuri-beltzean agertuko baitira pertsonaiak. Erritmo mantsokoa eta abiapuntutik melodramatikoegia da Sail Ofizialean lehiatu den azken pelikula.
2011-09-23 23:57:58 | Mikel Garcia
1920ko hamarkadako zinema mutuari omenaldia eginez, zuri-beltzean errodatutako pelikula mutu frantsesa. A priori, ez zirudien bazkalosterako filmik egokiena, baina Zabaltegiko proposamenik interesgarrienetakoa da The Artist, garai berriek zanpaturiko aktore famatu baten gainbeheraz hitz egiten duen pelikula magikoa eta, kurioski, oso freskoa.
Mundua ez da ordu eta erdian konpontzen
2011-09-22 22:05:13 | Mikel Garcia
Denok saiatu gara noizbait, goizeko ordu txikitan eta taberna zuloren bateko barra aurrean, eta berdin atera gara tabernatik, mundua konpondu barik eta bakoitzak bereari eutsiz. Madrid, 1987 filmetik ere, sartu bezala atera naiz, David Trueba zuzendariak bizitzaren ertz guztiak ordu eta erdi pasatxoko pilulan konprimitu nahi izan dituen arren. Bi protagonistak bizitzaz, sexuaz, literaturaz, politikaz, harremanez, adinaz, filosofiaz, zinemaz… mintzatu dira; gauza gehitxo ezer argi ikusteko.
Aktore onak edukitzeak beti laguntzen du
2011-09-22 13:25:15 | Gorka Bereziartua
Film beltz txukun pare bat ikusi ditugu aurtengo Sail Ofizialean: Enrique Urbizuren No habrá paz para los malvados asteburuan eta gaur, Oren Moverman zuzendariaren eskutik, Rampart. Istorioa ez da aspektu askotan berritzaileegia: polizia ustela, alkoholikoa, justizia bere kontutik hartzea maite duen horietarikoa, munduaren kontra borrokan bere departamenduan lagun baino etsai gehiagorekin. Planteamendu maiztu samarra izango da agian, baina ni behintzat ez nau aspertzen pelikula ondo egina badago.
2011-09-21 19:12:18 | Gorka Bereziartua
Drama sozialak kontatzen hastean maiz gertatzen da gauza bera: errealitatean lasai asko gerta daitezkeen egoerak fikziora eramatean, sinesgarritasuna galtzen dutela. Lisboako bazter-auzo batean bizi den familiaren istorioa ekarri digu Joao Canijok Sangue do meu sangue filmean: gauza interesgarriak dituen arren, egiantzekotasunaren aldetik herren egiten duen filma.
Zigortua izan nahi duen pederasta
2011-09-21 12:34:02 | Mikel Garcia
Dagoeneko istorio guztiak edo ia guztiak kontatuta daudela-eta, garrantzitsuena begirada dela esan zidan duela hilabete batzuk Montxo Armendarizek, "greziarren arotik kontatuta dauden amodio, gorroto, traizio istorio horietara hurreratzeko modua eta ikuspegia". Horren jakitun, geroz eta bitxiagoak eta anitzagoak dira Hollywooden eskemetatik kanpo filmak egin nahi dituztenen ikuspegiak: pertsonaiak eta gaiak estereotipoetatik aldenduta jorratzea da joera, onaren eta gaiztoaren rolak apurtuz.
2011-09-20 17:10:43 | Mikel Garcia
Mundu woodyallenianoaz eta Medem-unibertsoaz hitz egiten den bezala, ezinbestean Telmo Zigilua aipatu behar dugu Urte berri on, amona! filmaz mintzatzerakoan. Ohiko umore beltza primeran erabili du zuzendari zarauztarrak, eta komedian drama (edo draman komedia) txertatzeko duen gaitasunari tragedia eta thriller ukituak gaineratu dizkio oraingoan. Emaitza, genero batetik bestera maisuki jauzi egiten duen istorio basatia, bukaeraraino tentsioan mantentzen zaituena.
Gaizki ez, baina ez espero miraririk
2011-09-20 15:52:55 | Gorka Bereziartua
Haurrak dira protagonista Hirokazu Kore-eda zuzendariaren Kiseki filmean. Gurasoak banandu zirenetik elkarrengandik urrun bizi dira Koichi eta Ryunosuke, bata Kagoshiman eta bestea Hakatan. Bi anaiek elkar topatzeko bidaia antolatuko dute, gurasoek ezer jakin gabe. Momentu samurrak eta irrigarriak baditu pelikulak, baina astun samarra ere egiten da azkenerako, kontatzeko daukanak ez duelako bi ordu baino gehiagoko metrajerik eskatzen.
Harreman familiar zailak, irribarre errazarekin
2011-09-20 00:02:59 | Gorka Bereziartua
Azkenean gogoz atera da txaloa Julie Delpyren Le Skylab bukatzean. Familia handi baten bazkaria marko gisa erabilita, umore handiz, belaunaldi diferenteetako pertsonen harremanetan sakontzen du filmak, modu fin eta inteligentean.
2011-09-19 13:22:28 | Mikel Garcia
Alzheimerra zuzenean edo zeharka ukitzen zuten pelikulak ugari zirela ikusteak harritu gintuen iazko Zinemaldian. Zahartzaroa luzea eta zahar kopurua handia den garaiotan, zabalduta dagoen gaitza da, eta geroz eta obra gehiagotan du isla. Gai horri heldu dio baita ere Arrugas filmak, sentsibilitate bereziarekin. Zuzendariak memoria galtzen doan protagonistaren gainbehera kontatu du, zahar etxe (kasik ero etxe) batean gatibu. Animazioaren bidez egin du, baina marraztutako aktoreek ez diote indarra eta hunkitzeko gaitasuna gutxitu istorioari.
2011-09-18 23:51:34 | Gorka Bereziartua
Ezkontza pelikula balitz, gauza bat gutxienez argi legoke hasieratik: maitasunak hilda bukatzen duela. Bizi osoa elkar maitez bizitzen duten bikoteekin ez dago pelikularik egiterik eta hortaz, amodio itzaliko bikoteak dira protagonista Take this waltz eta The deep blue sea filmetan.
2011-09-18 23:21:58 | Mikel Garcia
Zikina obsesiboa ezkutukoa. Ederra dibertigarria intimoa. Bigarren motako sexua nahi du protagonistak, bigarren motako giza-harremanak eta bizimodua nahi ditu. Baina kontrolik gabeko sexua baino ez du aurkitzen, gabezia eta barne-arazo larrien adierazgarri.
2011-09-17 14:38:09 | Gorka Bereziartua
Lau gai landu gura izan omen ditu Kim Ki-duk zuzendariak Amen pelikulan: maitasuna, bizitza (heriotzarekin kontrastean), gaur egungo bizimodu hiritarra eta zinema bera. Ordu eta hamar minutu pasatxoko pelikula da, exigentea, ia elkarrizketarik ez dagoelako eta kamera eskuan grabatua dagoelako. Eta exigentea pazientzia aldetik ere, errepikakor samarra baita.
Donostiako Nazioarteko Zinemaldiaren 59. edizioaren jarraipena egingo dugu gune honetan. Irailaren 16tik 24ra, egunero zine kritikak, hainbat adituren hitzak jasoko dituzten bideoak, gomendioak, jaialdiko programa, pelikulen trailerrak, diaporamak, bitxikeriak, lotura interesgarriak... izango dira ikusgai.
© 2008-2011 ARGIA.eus - Komunikazio Biziagoa
Industrialdea, 15 · 20160 Lasarte-Oria (Gipuzkoa)
Tlf: 943 371 545 - 943 373 403