Ezetz, ez dagoela krisirik diskogintzan, zenbat aldiz errepikatu behar dugu? Titulu pila argitaratzen da Euskal Herrian, sarean zabaltzen ari den GUREANDO!NU dokumentuak erakusten duen moduan. Harrob!a Lantzen-ek eta Entzun!-ek elkarlanean osatu duten zerrendaren arabera, 300 diskotik gora kaleratu ziren 2010ean, 16 diskoetxeren bitartez, baina, batez ere, autoekoizpena ardatz hartuta. Pozteko datuak, baina… ez. Inaxio Esnaola kazetariak editorialean dioen legez, iazko urteak erdaraz kantatu baitzuen gehienbat.
Asko zabaltzen ari den joera. Eta bereziki kezkagarria iruditzen zait hainbat taldek ingelesez kantatzeko egin duten hautua, baita erabili dituzten argudioak ere (ikus duela gutxi ARGIAn publikatutako hiru elkarrizketak). Zenbait estilok ingelesez hobeto ematen dutela belarrira, hori da gehienetan errepikatzen dena. Baina joera orokortzen hasia denean, itsu beharko genuke aukera estetikoa bakarrik ikusiko bagenu. Eta gor, fenomeno sozial zabalagoen oihartzuna ez bagenu entzungo.
Esango nuke faktore ugarik ekarri gaituztela egoera honetara eta horien artean ez dela txikiena 1990eko hamarkadan ezker abertzalearen inguruan egituratu zen kontrakultura musikalak behera egin izana. Negu Gorriak buru zuen belaunaldiak asmatu zuen jatorri aniztasuna eta euskaltasuna elkartzen, militantzia uztarri. Mundu osoko musika estiloak nahastuz eta euskaraz kantatuz hainbat taldek lortu zuten, 1980ko urteetatik zetorren “punk vs. gizartea” eta “euskal herritar vs. espainiar” dikotomiei eustea; baina baita, Jacqueline Urla antropologoak dioen moduan, “euskara vs. estatuko hizkuntzak” dikotomia sortzea ere, eta oposizio sinboliko horren bidez munduko beste hainbat askapen borrokarekin zubi-lana egitea (Negu Gorriak-ek James Brownen “say it loud, I’m black and I’m proud” ezaguna “euskalduna naiz eta harro nago” bihurtzea izan liteke estrategia kultural horren erakusgarri nagusia).
Adi, hala ere, euskara-estatuko hizkuntzak dikotomia planteatzen baitu Urlak, hau da, “euskara vs. espainola” eta “euskara vs. frantsesa”; eta azpimarratzen du Negu Gorriaken diskoak ez direla elebakarrak; ingelesak, besteak beste, leku garrantzitsua duela. Baina ez edozelan sartuta:
Negu Gorriaken obran aurkitzen dugun ingelesak beltzen ahots hori ekartzen du gogora, marjinazio sozio-kulturalaren esperientzia.
Hau da: mezu politiko jakin baten inguruan artikulatu daitezkeen hizkuntzak erabili zituzten Abregok, Arkarazok, Kazalisek eta Muguruza anaiek.
Pasa dira garai haiek eta bi ondorio utzi dituzte gutxienez. Bat: ezker abertzalearekin identifika daitekeen engaiamendu politikoa ez dago aurreko hamarkadetan bezain modan. Bi: euskaltasunaren aldarrikapen esplizitua klixe bihurtu da (talde konprometituenek ere, nekez abestuko dizute egun “euskaraz eta kitto” edo gorago aipatutako “euskalduna naiz eta harro nago”-ren tankerako ezer, hain modu agerikoan behintzat; eta hori gertatzea ona da, nire iritziz, zimendu batzuk jarri direla erakusten duelako). Hirugarren bat gehitu behar zaie aurrekoei: Internetekin izugarri areagotu dela mundu anglosaxoian produzitzen den musika eskuratzeko aukera. Doan.
Hiru horien konbinaziotik zabaldu da, nire ustez, ingelesez kantatzeko hautua. Beste hainbeste mugimendutan laburbil daiteke prozesua: 1) “Ez dugu euskaldunak garela aldarrikatu behar mikrofono aurrean jartzen garen bakoitzean, ezta inolako mezu politikorik eman behar ere. Euskaraz egitearekin nahikoa da”. 2) “Eta euskaldunok munduan gaude, gure tradizio kulturala ez da hemen sortua bakarrik, ingelesezko musika entzun dugu betidanik, zergatik ez ditugu ba estilo horiek jorratuko?”. 3) “Beraz, behin gure euskaltasuna eta mundutasuna inplizituki onartuta, ez dago problemarik ingelesez kantatzeko ere. Gainera, errazagoa da, horrela entzun dugulako beti eta musika hori euskarara egokitzeak, lana eskatzeaz gain, ez du estetikoki emaitza bera ematen”.
Pertsonalki, bigarren punturaino bakarrik nago ados. Autoafirmazio esplizituari uko egitea euskaltasunaren barrutik hartutako erabakia da. Bigarren mugimenduarekin, nolabait esateko, mundua ekartzen dugu gurera (edo behintzat mundu honetako polo dominatzailean dauden adierazpen kulturalak “etxekotzen”, Urlaren hitzetan esateko). Hirugarrenarekin ordea, euskal musikariak dira beraien zentroa desplazatzen dutenak, gainditzen dituen erakarpen-indarraren menpe jarriz. Euskaraz kantatuta bertako eszenaren zentralitatea gertuago izango luketen artistek, euren burua musika ingelesaren periferian kokatzen dute, bazterreko bihurtzen dira. Eta joera horren multiplikazioak eszena lokal osoa bihurtzen du bazterreko: Euskal Herriko talde gehienek ingelesez kantatuko balute, zer lirateke hemengo taldeak munduko musikaren planoan? Auzo txiki marjinal bat, nire irudiko.
Norbaitek esango du ez duela zertan, Delorean zarauztarrak, adibidez, Pitchfork-en iazko 50 disko onenen zerrendan agertu zirela. Salbuespen batzuek araua konfirmatu besterik ez dute egiten: begiratu bestela, zerrenda horretan zenbat talde diren herrialde ez-anglosaxoietakoak.
Musika jarduera garrantzitsua da, besteak beste, kantak entzunez osatzen dugulako pertsonok gure imaginarioa; eta ingurukoekin gure gustuak partekatuz ere eraikitzen da gizarte baten iruditeria amankomuna. Bestelako jarduera publikoetan bezala, euskaraz egote hutsak hizkuntza prestigiatzen du, posible dela erakusten du, ez dela ezinezkoa eskandinaviar kutsuko rock&rolla euskaraz egitea, ezta hip-hopa, dub-a, grindcorea edo indie-a ere. Ingelesez eginda berriz, euskarak ematen du ez-gai, problema, izatekotan, hiztunena denean.
Ez al gara kapaz gauza batzuk euskaraz egiteko? Saiatzen al gara? Saiatuko?
Tira, eta gaurkoz nahikoa da. Behean irakur dezakezue GUREANDO!NU10 aldizkaria. Diskoen zerrenda interesgarria da. Are interesgarriagoa euskal kazetaritza musikalaren galaktikoek (Gorka Erostarbe, Iker Barandiaran, Inaxio Esnaola, Koldo Otamendi eta Xabier Sagardia) egin dituzten urteko onenen zerrendak ere (bidenabar, ingelesez kantatutako diskoak dira horietako asko; oso lan interesgarriak gainera; baina…).
19 Iruzkin
Guztiz ados nago zurekin, Gorka.
Niri ere kezkagarria iruditzen zait erdarek izan duten gorakada, eta agian kezkagarriagoa horri garrantzirik ematen ez diotenen jarrera.
Zenbait estilok ingelesez abestea eskatzen duten argudio hori nahiko eskasa eta hutsala iruditu zait beti, eta nire ustez beste arrazoi batzuk ezkutatzen ditu: letrei garrantzia ez ematea, letra onak edo interesgarriak egiteko gaitasun edo gogo falta ezkutatzea, “euskal” izenondoa gainetik kentzeko nahia, jende gehiagorengana iristea…
Koldo Izagirreren azken liburuan irakurri dut edozein arlotan euskaraz aritzeko argudiorik sendoena. “Idaztea” jartzen duen tokian, “abestea”, “antzeztea” edo nahi dena jarri: “Hizkuntza menostu eta zanpatu batean idaztea izan liteke idazteari berari hainbatek deritzon absurdua ken liezaiokeen arrazoi bakanetarik bat. Zergatik idatzi gaztelaniaz frantsesez ingelesez? Absurduaren ezin gehiagoa da idatziaren gainean idaztea”.
Adibide asko aipatu daitezke, ingelesez kantatzeak artistikoki inolako “mesederik” egiten ez dien kantari eta taldeenak. Bi aipatzearren: Saioa eta Audience.
Azterketa soziolinguistikomusikal aparta!
Pasa den urtean plazaratu ziren argitalpen kopurua aztertzen hasi ginenean hizkuntzaren afera izan zen deigarriena. Egia da, gehiegi sakondu ez dugula beste ezaugarri batzuk nabarmendu ditugulako: askotariko proposamena eta auto-ekoizpenaren garrantzia.
Euskarak musika eszenan izan duen gainbehera ulertzeko ematen dituzun arrazoiak oso lagungarriak dira. Pentsatzen eman duzun denborak merezi du. Joeraren iturria topatu duzu. “Mutazioaren” arrazoiak ederki azaldu dituzu. Irtenbiderik, ordea, bada? Euskarazko kulturak bizi duen une gazi-gozoan nola azaldu musika taldeei euskaraz abesteak dituen abantailak? Abantailak ditu?
Berri Txarrak dugu euskaraz nazioartera jauzi egin duen azken taldea. Finean, euskaraz abesteagatik ez dituzu kontzertu gutxiago eskaintzen, disko gutxiago saltzen, zale gutxiago batzen, … Baina, askok nahiago dute gazteleraz (bereziki hizkuntza honek izan du gorakada ikaragarria) edo ingelesez abestu.
Bitxia da, zeren espainolek askoz ere mizkinkeria gutxiago izaten dituzte gauza hauetan. Zenbat aldiz ez ote zieten galdetuko ingelesez kantatzen duten taldeei zergatik ez duten egiten espainolez? Hartzen duzu Rockdelux bezalako aldizkari kultura-anglosaxoi zale, kosmopolita, moderno eta nahi duzun guztia, eta garrantzia handia ematen diote espainolez kantatzeari edo “identitate espainola” mantentzeari. Ez dute hori esplizitu egingo agian (ez baita oso demokratiko, tolerante eta liberala), baina ikusi besterik ez dago nolako presentzia izan zuen espainiako disko onenen zerrendan (eta bestela ere) flamenkoak. Edo, urrutira joan gabe, 2010eko disko onenen zerrendan ingelesez kantatzen dutenak bakanak dira (Delorean horietako lehenengoa, eta ez alferrik, aurreneko postuetatik nahiko urrun, 8.enean).
Nire ustez, eman ohi diren aitzakiak zuriak dira eta…
-rocka ingelesez soilik kantatu badaiteke, erantsi beharko litzakete estatu batuarrek soilik jo dezaketela, eta euskaldunok hobe dugula saltsa horretan ez sartu.
-kanpoan saltzea baldin bada aitzakia…no comment. Baina argi izan behar dute kanpokoek bai, ulertuko dituztela hitzak.
-“Ezer ez esatea” baldin bada ingelesaren hautuaren arrazoia, letra hutsalak egitea, alegia, euskarari gaitasun hori kentzen ari zaie.
Beste aldean baditugu euskaraz abestu eta taldekideen artean euskararik egiten ez duten taldeak…eta kontrakoa, ingelesez abestuta euren artean euskaraz baino egiten ez dutenak, eta hirugarren kasu bat, euskaldunak izan ez eta euskaraz kantatzeko ahalegina egiten dutenak (kantaren bat euskaraz tartekatuz-edo)…baina hori beste eztabaida bat da.
Argi dago erreferenteak falta ditugula, edo erreferente izateko gogorik edo asmorik dutena…edo asmo eta gogo hori dutenik badago baina ez zaie kasurik egiten.
Honekin ez dut esan nahi hizkuntzaren hautuak talde bat txar bihurtzen duenik edo nire interesa galarazten didanik, baina plus bat dela iruditzen zait, beste batzuk bezala: letrak onak badira, hobeto, azala ona bada, hobeto, beste gauza batzuetarako duten jarrerarekin eta egiteko moldeekin bat banator, askoz hobeto…
kaixo ibon
nortzuk dira erreferentea izateko asmoa edo gogoa dutenak eta kasurik egiten ez zaienak?
bestetik, agian ez dauka zer ikusirik, baina behin eta berriz ematen zaigun mezuak, euskaraz gauza erakargarriak egin behar direla eta, ez al du kontrako efektua lortzen? alegia, jendeak pentsatzea euskaraz ez direla gauza erakargarriak egiten —hizkuntzaren beraren “mugengatik”— eta hortaz erderara jotzera, hala sorkuntzarako nolako kontsumorako. Ez dakit.
Oso interesgarria post-a eta eragindako elkarrizketa.
Nire ustez, urteko produkzio musikalak azaleratu duen auzi hau lotuta dago euskararen irudiarekin (edo euskarak ematen duen estetikarekin, nahi baduzue).
Rocka zerbait bada errebeldea da. Eta hala dira, bere ondoren agertu diren beste genero garaikide batzuk ere. Adibidez, 80ko hamarkadan, punkak dena apurtu nahi zuen, eta euskaraz punka egitea are apurtzaileagoa zen. 90eko hamarkadan, Estatu Batuetako beltzen gisan euskaraz rapeatzea jarrera errebeldea eta ausarta bezala ikusten zen. Garai horietan, euskarazko musika errebeldea zen, alternatiboa, underground edo gizarteko joera nagusien kontrakoa.
Gaur egun, ordea, mundu ofizialetik (ikastetxeena, erakundeena,…) askoz ere mezu gehiago heltzen zaizkigu euskaraz eta euskararen alde. Zenbaiten begietan euskaraz abesteak, ez du estetika errebeldea ematen; ez du apurtzen; elementu legala ofiziala, subentzionatua eta sustatua bihurtu da. Eta horrela ikusten duenak, ez badu irudi hori eman nahi, ingelesera jotzen du, aipatu duzuen bezala irudi modernoa, sofistikatua, kosmopolita eta irekia emateko. Are gehiago, zenbait kasutan askori deigarria egin zaigu ingurune euskaldunenetan sortzea ingelesezko taldeak; gustatu ala ez, eskemaren bat apurtu digute; ez da espero genuena.
Kaixo Jon!
Zehatzago izateko…esango nuke erreferenteak normalean ez direla jaiotzen erreferente izateko asmoz, erreferente bihurtzen dira berez, edo entzuleek bihurtzen dituzte. Tira, bitxia bada ere, Laboa izan daiteke salbuespena, 1965ean hau esan zionean, nori eta Argiari:
Uste duzu euskal abesti berri bat sortuko dala?
Bai garai batian beste ritmo batzuekin gertatu zan bezela, orain ere sortuko da euskal abesti berri eta berezi bat, latindarren eta anglosajondarren desberdiña. Bere seillo berezi bat izango duana esan nahi dut. Gainera bere gaia mamitsua izatea lortu behar litzake (alegia problema espiritualekin, sozialekin ta…) tamala bai da jendeari iristeko, orrelako bide on bat alperrik galtzea.
Eta erreferente bihurtu zen.
Baina zer esango genuke M-ak taldeari buruz eta izan zuen eragin hutsalaz, Balerdi Balerdiren ehorzketaz, Elurretan oharkabean joan izanaz edo Akauzazteri beti izkin egin izanaz, batzuk aipatzearren…
[…] ARGIAko artikulua HEMEN Atera mingaina… baina euskaraz! […]
Allahren hitza arabieraz soilik ulergarria dela dioenak islamaren unibertsaltasunari uko egiten dio. Rockabillia edo countrya yankeez soilik abes daitekeela dioenak musikari buruz eta musikaren historioan hizkuntzen erabileren inguruan egon diren eztabaidei buruz zipitzik ez dakiela erakusten du.
XVIII. mendera arte opera italieraz zen, alemanez bi mende lehenago saiakerak izan baziren ere operak italieraz behar omen zuen. Eta ordea, Mozarten opera behinena (Txirula magikoa) alemanez izkiriatu zuen, baita Serraileko bahiketa ere. XIX. mendeko operak (Beethovenekin lehenik Wagnerrekin ostean) erakutsi zuen alemanez ze indarra zuen genero hark (ia alemanez soilik hala izan zitekeela pentsatzeraino). Hastapena kaxkarra izanagatik ere Alemaniako herrietan baino dezente harrera hobea zuten alemanezko Wagnerren lanek Parisen. Antzeratsu suertatu zen ingelesa edo frantsesaren baliagarritasunaren inguruko eztabaidan. Errusiar operaren baitan ez dago soilik errusiera (Rubinstein, Mussorgski, Rimski-korsakov, Txaikovski, Prokofiev, Xostakovitx), frantsesa, alemana, inglesa eta japoniera, horrezaz gainera garai sovietarrean bertako hizkuntza ezberdinetan ere idatzi -omen, wikipedia dixit- zen.
Rocka (edo edozein genero zein arte aldaera) hizkuntza bakarrean egin daitekeela diotenek latinarekin (eta gregoriarrarekin) gertaturikoa azaldu nahiko dute akaso, edo zeinen esnobak diren, edo ez diotela hitzak garrantzi osoa behar duen musika bati behar duen garrantzia ematen (eta honekin ez dut esan nahi euskaraz abesten ari direnen hitzak askoz hobeak direnik).
Autoekoizpenari dagokionez eta euskararekin loturik, inperioaren soinu bandak -hemen eta Txinan- behar ditu latinez (alegia rednecken inglesez) eta hizkuntza bernakuloan abesten dutenak (alegia euskaraz). Horiek, noski autoekoizpenarekin dolar gutxiago egingo dituzte eta hobe multinazionalekin fitxatu (Negu Gorriakek ez zuen egin, Su Ta Garrek ezta ere). Haien konpromezu poetikoa baxua da -euskaraz bai, zertarako ordea- “pixka bat es mucho” edo maila hortako pitokeriak ahoratzen dituzte. Arestik esan zuen fin:
“Euskalerrian ere
hala da gertatzen
batzuek diru-bila
dutela kantatzen.”
Poesia argitaragabea 170.o.
Asier egia ederra bota duzu eta Euskal Herriko musika eszenara itzuliko naiz (gainontzeko erantzunek nazioartera jo dute, gehienbat, kar kar).
Egia da giro zeharo euskaldunean sorturiko talde erdaldun asko daudela eta azaldutako arrazoiak argigarriak dira. Nik eredu sinple bat jarriko dut. Zestoako GRISES taldeak hasieratik gazteleraz abesten du, itxura zaindu du, musika modernoa jorratzen du, … Euskaldunak dira eta nahiko “kaxeroak” (barka diezadatela), baina euskaraz ez dute posible ikusten beraien musika. Bide batez, aipatu diskoetxea topatu eta diskoa plazaratuko dutela aurki. Bejondeiela!
Kontxo, azken Mapa Sonoro ikusi eta hemen ere anglofiliarekin kezkatuta.
http://www.rtve.es/alacarta/la2/#1004105
Inaxio, pozten naiz Grises taldea aipatzea, adibide paradigmatikoa iruditzen baitzait. Nire hipotesia: taldeak euskaraz kantatuko balu, askoz oihartzun zabalagoa izango zukeen. Eta merezitakoa, kalitateagatik. Baina espainolez kantatuta, musika mota hori egiten duten beste talde bat gehiago baino ez dira. Aldiz, ez dira gehiegi (edo nik behintzat ez ditut ezagutzen) estilo bera lantzen duten euskal taldeak, horrelako mailarekin (euskal = euskaraz kantatzen dutenak; oraindik aklarazioa egiteak beharrezko ematen baitu). Luistxo Fernandezek noizbait esandakoa nire egiten dut: “Gaztelaniak ez du horrenbeste bereizten; erdaraz diharduzun bitartean masa zara. Euskaraz norbait zara”.
Aupa. Ba nik uste hiru puntu horietatik 1.a oso azalpen egokia dela. Euskalduntasuna euskaraz eginda adierazten da. Kitto.
2.enean nahasmendua hasten da, nire ustez: zer du zer ikusirik hizkuntzak musika estiloarekin? Argudio nahasia iruditzen zait.
Eta 3.az zer esan? Aurreiritzi baten ondorio dela uste dut. Beste arlo askotan ere, asimilazioaren ondorioz euskaldun askok barneratu duten aurreiritzietako bat (indioek filmetan euskaraz egitearenaren pareko. Gaztelaniaz eginez gero, normal, baina euskaraz horroroso…)
Niri Petti, edo Ruper, edo Gari, edo Bide ertzean, Rafa Rueda… edo beste asko eta askoren rock-a euskaraz autentikua iruditzen zait, benetakoa, indartsua…
Aldiz, Euskal Herriko edo Espainiako edo beste lurralde batzuetako taldeak inglesez txukun egin nahian entzuten ditudanean, lotsa punttu bat ere sentiarazten didate. Ridikulua iruditzen zait. Ez gaixki, ez ongi ere, baragarri samarra baizik. Hori bai, hor konpon…
Okerragoa da hala ere, euskaraz kantatzen duen askoren errelitate aldrebesa: eszenatokitik jaitsi bezain pronto erdaraz barra-barra hasten diren horiena…
Osasuna
Ez dakit zein arrazoi egon litekeen erdarazko musika ekoizpena neurri horretan hazteko. Ez dakit ‘indie’ deituriko 90etako loraldi kaltegarri arraio hark eraginik izan ote duen, esaterako, ondorengo belaunaldiek ere ingelesaren aldeko hautua egiteko, eta ustez ‘open-minded’-ago izateko asmoak baretu ote duen, Gorka, zuk aipatzen duzun euskarazko mugimendu kontrakultural hura… Zoritxarrez uste det jende askok, oraindik ere, ez dituela bateragarri ikusten rocka eta euskara… Aurreiritziak, konplexuak, ezezagutza… Eta tristea da hori. Ibonek ondo azaldu bezala, neretzat ere, abesti batek entzulearengana iristeko dituen gezi edo amuen artean beste bat baita hizkuntzarena, eta ez nolanahikoa, hizkuntzak berekin batera mundu oso bat, usain bat, sentimendu bat dakarren heinean… Audience aipatu duzue, eta gogoratzen det oraindik ‘A Shake In A Calm Water’ diskoko ‘Betiko’ kantua entzuteak sorrarazi zidan hunkidura ‘desberdin’ hura… Bitxia da nola azken urteetan Katalunian, adibidez, kontrako fenomeneoa ere eman den. Gaztelaniaz arituriko batzuk katalanera jo dute (Refree) edota ingelesez ariturikoek gaztelaniara (Standstill). Halere, eta onarturik euskarazko musika ekoizpenak garai hobeak izan dituela ziur aski, galdera bat jaurti nahi nuke: 90eko hamarkadatik hona euskaraz egindako musikak ez al du aniztasunean eta kalitatean irabazi?
Bereziartua, nik ere bat egiten dut Luistxok esaten duenarekin. Erdaraz nazioartera iritsi zaitezke, eta era berean, bertan ito. Asko dira munduan bereziki ingelesez eta gazteleraz kantatzen dutenak. Euskaraz, ordea, ez dira horrenbeste (alderaketa eginez) eta horregatik “euskaraz norbait zara”.
Hori dela eta, berriz ere Berri Txarrak taldearen egungo eredua nabarmendu behar da. Nafarrek (edo nafarrak) erakutsi dute euskaraz arrakasta lortu ahal dela euskara ulertzen ez den lurralde horietan. Euskara nazioartera eraman dute, nazioarte alternatibora. Ez da gutxi!
Euskal Herriko musika eszena bitxikeriz josita dago, eta hizkuntzarena horietako bat da. Bertako talde batzuk euskara hasieratik edo gerora alboratu dute beraien proposamena lau haizetara zabaltzeko. Mugak hausteko “aukera” izateko. Esaterako, Delorean (talde komertziala). Dena dela, badira beste talde asko euskaraz abesten dutenak entzule kopurua handitzeko, irratiformula jakinean lekua egiteko, disko gehiago saltzeko, … Horiei talde “folklorista” deitu ahal zaie. Egunerokoa erderaz egiten dutenak dira, baina taula gainera igo eta euskaraz “saltzen” dira. Horrela, badaude erderatik euskarara pasa diren talde asko eta asko. Alegia, bi muturrak ditugu eszenan: euskara interes jakin batzuengatik baliatzen dutenak eta bestelako interesengatik ere baztertzen dutenak. Beti euskara tartean, ai ene…
Erostarbe, zorionez, Euskal Herriko musikak jauzi nabarmena eman du azken urteetan. Inoiz baino estilo gehiago jorratzen dira eta kalitatearekin. Estilo bakoitzean dugu nabarmentzen den talderik (gurean zein kanpoan).
Gaiztoa da Wikipedia. “Talde alternatiboa” ikusi dut idatzita eta http://en.wikipedia.org/wiki/Roadrunner_Records -k dioenez 2001etatik Universal Music Groupek banatzen ditu multinazional estatubatuarraren album eta single-bells-ak. 2008an Warner Music Groupek Roadrunner Recordsen atzean zen enpresaren %73,5 erosi zuen. Batzutan ziniko ere jartzen da gure Wikipedia eta diosku: 2010etik Roadrunner Recordsen %100a duela WMGek kontrolatzen. Eta Wikipedia lokalak, alegia espainolezkoak diosku (begirazue fite inork aldatu aurretik) hiru banda espainolek ere WMGren menpeko den zigiluarekin dutela komertzializatu haien lanen bat: Hamlet, Soziedad Alkoholika eta Berri Txarrak. Musika Shakesperianoa egingo du agian lehenak, bigarrenak juduak zitalak direla abestu eta Berlinen dutela elkar ikusi egiten du alderri, hirugarren taldea nafarra da (bi herenak uste dut ezetz, baina hori ez da inportantea). Edozein kasutan dezibelioen multinazional baten katalogoan daude hiru taldeak. BBVA euskal bankua izango da akaso.
Britney Spearsek haien Limp Bizkitak behar dituzte MTVn, batzuek txolinarena egiten dute, besteek nerabe maltzurkiloena. Gaztea Irratiak ere behar du bere estereoa. Metronomoa ordea -bai MTVn zein Gaztean- ingelesa edo euskalduna baina inportanteagoa den zera horrek erabakitzen du… nola zen? Zotz, Aresti help me please:
“Euskalerrian ere
hala da gertatzen
batzuek diru-bila
dutela kantatzen.”
Poesia argitaragabea, Susa, 170.o.
Eta beste bide batetik eztabaida berberera heldu dira hemen:
http://www.loveof74.es/weblog/cultura/conciertos/%C2%BFpor-que-no-hay-grupos-vascos-en-los-festivales-indies-nacionales/comment-page-1/#comment-24766
Jon Zelestinok Euskalerria irratian Blowin in the wind eta bestelako kantu 60tarrak euskaraz:
http://euskalerriairratia.com/2011/03/30/ez-dok-amairuk-isilarazitako-txanbolin-txikia/
[…] http://www.argia.eus/boligrafo-gorria/2011/02/iaz-disko-asko-eta-erdaraz-zenbait-burutazio-ingelesez… […]