Julen Leuza
Folklorea eta musika, orokorrean. Soinutresnak jotzea, kantatzea eta dantzatzea gustoko dut, eta idaztea baino hobe egiten ditut gauza horiek, beraz blog hau nire errealitatearen isla txiki bat besterik ez da izango. Traizioa tradizio bihurtuko dugu. Iruñea.
Azken bidalketak
Iruzkin berriak
- Julen Leuza(e)k Arma politiko bat bidalketan
- Iñaki(e)k Arma politiko bat bidalketan
- Jon Torner(e)k Futbolari buruzko 4 kantu paregabe bidalketan
- Inaxio Esnaola(e)k A ze lotsa bidalketan
- Gu ta gutarrak, euskaratik eta euskaraz | Hitz eta Pitz(e)k A ze lotsa bidalketan
Artxiboak
- 2016(e)ko maiatza
- 2016(e)ko martxoa
- 2015(e)ko abendua
- 2015(e)ko azaroa
- 2015(e)ko ekaina
- 2015(e)ko otsaila
- 2014(e)ko abendua
- 2014(e)ko azaroa
- 2014(e)ko uztaila
- 2014(e)ko ekaina
- 2014(e)ko otsaila
- 2013(e)ko azaroa
- 2013(e)ko iraila
- 2013(e)ko abuztua
- 2013(e)ko uztaila
- 2013(e)ko apirila
- 2013(e)ko otsaila
- 2012(e)ko abendua
En Vivo 2013 (I) by Beñat Lopez
Atalak: Sailkatugabeak
Ezin izan nuen En Vivo musika jaialdira joan, kartelak itxura ederra zuen arren. Bai ordea, Beñat Lopez ( @beinatlpz ) adiskideak. Berak idatzi du jarraian doan artikulua, gustu handiz argitaratu dudana:
Bilbon ospatu zen aurtengo “En Vivo” musika jaialdia. Lehenbiziko aldia da, lehen Madrilen edota Bartzelonan egiten baitzen. Aurten hiru hiriburuetan egiteko asmoa bazuten ere, dirudienez euskaldunok musikazaleagoak gara, hemen erosi baitziren aldez aurreko sarrera gehienak. Hona ikusi genuenaren kronika. Igoera autobusen zerbitzua desastre hutsa zen. Jaialdia Kobetamendin ospatzen zen (BBK Live eta Kobetasonik ospatzen diren lekuan), eta bertara igotzeko dohako zerbitzua jarri zen. Hala ere, ez zen zerbitzu jarraia. Bat-batean 10 autobus heltzen ziren ETB atzeko ilarara, eta hurrengo 45 minututan ez zen autobusik iristen. Entzun genuenez BEC–etik (Barakaldo) irteten ziren autobusak are eskasagoak ziren.
Atzerapen hauengatik ez ginen nahi bezain goiz iritsi kontzertu eremura, eta Kaotikoren azken kanta baino ez genuen entzun (Otra Noche). Karpa azpiko bigarren eszenatokian giroa bero zegoen, zantzuen arabera, La Polla Records-en itzal luzean hazi den taldeak bete zuen haiengandik espero zena.
Lehenbiziko eszenatokira abiatu ginen, aire librean zegoena. Ereserki sobietarraren introa eta jarraian, Lendakaris Muertos Iruñeko taldea edo talde iruindarra oholtzara atera zen. Aitor, kantaria, Espainiar selekzioaren kamisetarekin. Publikoak bazekien zer esan nahi zuen horrek, eta GOOOL! oihupean hasi zen Gora España kantua. Horren ondotik ordu betez egurra eman zuten, diska berriko eta betiko kantak tartekatuz: DNI Vasco?Ez, eskerrik asko, Cómeme la franja de Gaza, Horroróscopo, Drogopropulsado, eta, nola ez, Oso panda. Animalitxo honekin zegoen apainduta teloia eta bateriaren bonboa. Kontzertu bikaina, azkarra, zuzena eta, beti bezala, ironiaz betea.
Hauen ondoren, Los Zigarros Valentziarrak zetozen. Ez genituen ezagutzen, beraz, belarretan eseri ginen, urrunetik entzuteko intentzioarekin, gerorako deskantsatzeko. AC/DCren antzeko gitarra riff dezente entzun genituen, gerora abesti propioak zirenak. Propioak, ez oso originalak. Dispárame izeneko kantu bat gogoratzen dut, zeinetan 50 bat aldiz esan zuen ditxosozko hitza. Ondoko batek erantzuna ahotik kendu zidan: “Dispara diezaiola norbaitek!”.
Berez, eguneko kartel burua zetorren ondoren. Within Temptation “heavy sinfoniko” estilokoa. Heavy-a baino beste edozer ematen zuen. Neska katxarro abeslaria aurrean, eta beste guztiak berbena orkestra gisa laguntzen. Gorgoritoka aritu zen ordu luze batez, gora eta behera, eszenatokiaren alde batetik bestera. One hit taldea zen guretzat, eta ezagutzen genuen kanta entzun bezain laster joan egin ginen, pseudo-heavy-gotikoetatik ihes, eta, bide batez, afaltzera.
Bigarren eszenatokira bueltatu ginen Banda Bassoti italiarrak ikustera. Hauek ere sobietar ereserkia jarri zuten intro moduan, eta jarraian ska, reggae eta punk erritmoak nahastu zituzten, erabat dantzagarria, abesgarria eta, batez ere, gozagarria izan zen kontzertuan. Nabarmenena La Pollaren bertsio bat izan zen, karpa osoak kantatu zuena: “Ellos dicen mierda”.
Eta karpa utzita, lehen eszenatokira bueltatu ginen, oraingoan benetako kartel burua ikustera. Berri Txarrak. Modu bikainean tartekatu zituzten kanta zahar eta berriak, Ikasten-ekin hasi ziren, Stereo mitikoa ondoren, eta azken diskako beste asko (Makuluak, Sugea suge, Albo Kalteak…). Oihu egin genuen Gorkarekin batera eta azken aldian bezala, Oreka kanta deformatu zuten, tartean Rise Against-en bat tartekatuz, eta estatuarena egiten minutu eta erdiz edo. Faxismoari kritika latza egin zion Gorka Urbizuk Maravillas jo aurretik, esanez jendea etxeetatik eta lanetatik botatzea ere faxismoa dela. Kontzertu bikaina eta indartsua. Ustezko kartel burua patata frijituekin jan zuten.
Shikari sound System zetorren ondoren. DJ mahai baten atzean ezkutatzen ziren hiru lagunek kriston bolumenarekin sekulako disko festa antolatu zuten. Gure ustez, lekuz kanpo, goizegi baitzen horrelako musikarentzat.
Celtas Cortos-en txanda zen eszenatoki nagusian. Rock eta keltiar musika maisuki elkartzen dituzte, eta jai giro bikaina antolatu zuten. The Pogues-en Fiesta mitikoa jada haien errepertorioan sartu dute, bertsio garbia eta alaia eginez. Polkak dantzatu genituen, salto egin genuen inguruko jendearekin, eta gogoz abestu bagenizkien gutxiak (Cuéntame un cuento ez zuten jo, lastima!).
Eta tributu taldeen garaia heldu zen. Kuriositate handia geneukan Guerrilla ikusteko, RATM-en tributu talde Sevillarra. Aurreikuspenak bete zituzten, dudarik gabe. Gitarrajolea Morelloren mailan zegoen, eta abeslariak berezkoak baino hobe egin zuen. Talde originala ikusten ari ginela zirudien: Testify-rekin hasi ziren, misilen aurkako alarmaren introa eta gero. Bombtrack, Sleep now in the fire, Freedom, Know your enemy, eta, nola ez, Killing in the Name. Guztiak bikain, soloak ia identikoak, edo erabat ezberdinak, estiloa mantenduz. Karpa osoa saltoka jarri zuten, oihuka, gorrotoa zainetan, makinaren aurka, sistemaren aurka. Oso goian jarri zuten listoia hurrengo talderako.
Programan, AC/DC-ren tributoa omen zen. Baina Nirvanarena sartu nahi izan ziguten. Bi talde horiek maila berean jartzea iraintzat hartuta, etxera joan ginen.
Aipatzekoa da ia talde guztiek (kanpotarrak, bereziki) “Eskerrik asko” esan zutela gehienetan, formula erdaldunaren ordez. Esan gabe doa, kronika hau nahiko subjektiboa da, gauza askotaz ez ginen enteratu, gainera, ez genuen kanta gehiegi ezagutzen, baina gure iritziz, eguneko onenak Berri Txarrak eta Guerrilla izan ziren. Okerrenak Los Zigarros eta Within Temptation. Informazio zehatzagoa lortzeko, beste ikuspuntu batetik eta gazteleraz, hemen.