Kantxan eta kantxatik kanpora lotsa handirik ez badu ere, ezin esan lotsagabea denik. Ausarta bai, gaztea, eta zabalean pilota uzten duen ausardia berarekin erantzuten die galderei. Zuzen.
Astelehen buruzurian egin dugu topo berarekin Uharte Nafarroako herriko kiroldegian. «Egunero bezala, bederatziak aldera etorri eta eguerdi aldera arte lan fisikoa egiten saiatzen naiz hauen laguntzarekin». Hauek, Barriola, Martinez de Eulate eta Chafee dira. «Egin iezazkiok galdera zailak, hala ere ez duk beldurtuko-eta», dio agurtu ere egin baino lehen leitzarrak. «Euskaraz ez bada, ez dago galdera zailik», azkar erantzun Iberokoak. Adar jotzea derrigorrezkoa balitz punta-puntako pilotaria izateko, lehenaz gain, hoberenen artekoa litzateke azken boladan esku pilotak ezagutu duen aurrelari biziena.

Egia esateko, Iberon askoz aukera gehiago ere ez dago. Berrehun lagun inguru gara. Gurasoen etxea, Ezkoz, XVII. mendetik Irujotarren bizileku izan dena, pilotalekuaren aurre-aurrean dago. Herri txikia denez, beti izan ohi da bakarren baten aurka aritzeko modua. Alde horretatik, herri txikietakoak pribilegiatuak gara.

Bai, berez ez dakit ez ote naizen zazpigarren edo zortzigarren Martinez de Irujo. Aitona txukun aritzen omen zen, aita munduko txapeldunorde izan zen trinketean, eta osaben artean, Javier, munduko txapeldun izatera iritsi zen. Hasi nintzenean, ordea, ez dakit zergatik, Irujorekin gelditu nintzen, eta hala beharko du.

Txikitan herrian palaz eta erremontean ere aritu ohi ginen, baina aitari ez zitzaion gustatzen, jotzeko erak ezberdinak direlako. Eskuz jokatzen ikasten duenak ez du gero arazorik erremintaz aritzeko. Baina, alderantziz bada, ohitura txarrak hartzen dira. Orain ohartzen naiz aitak arrazoi zuela.

Ez. Ba omen nuen pilotari sena eta itxura, baina indar zipitzik ez. Luzexka eta meharra nintzen hemeretzi urte ingurura arte. Hilabete gutxian, hamahiru zentimetro luzatu nintzen eta ia hogei kilo hartu. Ondorioz, banekien non jarri nahi nuen pilota eta gainera gauza nintzen desio hura gauzatzeko. Salto ikaragarria jo nuen.

Afizionatu eta profesional mailen artean alderik nabarmenena abiadura da. Debuta egin eta estraineko lauzpabost partidetan lan erdietatik aurrera itota, txikituta, aritzen nintzen, eta lehia ez zen nahi orduko iristen hogeita bira. Ohitze kontua itxuraz. Orain askoz ere arinago egiten zait partida itxuroso hasi eta itxuroso bukatzea.

Bai, zerikusi handia. Irailetik ari naiz haren aginduetara prestatzen. Entrenamendu entretenigarriak antolatzen dizkigu, eta zertan ari den ederki dakiela iruditzen zait. Hilabete honetan sei kilo gihar hartu ditut eta hori kolpean igartzen da. Eskuz koadro bat gehiago jotzeak eragin izugarria izan dezake. Neure buruarekin harrituta nago, eta era berean pozik, pentsatu ere ez nuelako egiten gaur maila honetan egon nintekeenik.

Bi eskaintzak izan nituen, bata Asegarcekoa eta bestea Aspekoa. Ekonomikoki ez zen alderik bien artean, baina Asegarcek lau urterako sinatzea nahi zuen, eta Aspek bi urteko kontratua egin nahi zidan. Horregatik erabaki nuen Asperekin jokatzea. Erabakia hartzean, pentsatu ere ez nuen egin hain epe laburrean binakako finala jokatuko nuela, eta, pilotaren egun handienean, buruz buruko finalean, kantxan izango nintzela, ez. Nire ustez, kontratu motzak sinatuz pilotari gaztearen motibazioa are eta handiagoa da.

Azken hilabeteetan Aspe eta Asegarceren arteko harremanak normaldu egin dira eta badirudi egoera baretu egin dela. Aukera bat baino gehiago izatea beti da ona pilotariarentzat.

Gosaldu ondoren, Uharteko kiroldegian biltzen naiz besteekin eta hiru bat orduko entrenaldia egiten dugu: barruan, lehendabizi, pesak egin eta malgutasuna eta indarra landu; eta, eguraldia lagun bada, kanpoan gero, pilota goxoarekin edo takoak jarrita frontoian. Arratsaldetan, ahal dudan guztietan, Iruñea erdialdeko AEKra joaten naiz Martinez de Eulaterekin batera, euskara ikastera. Gogorra egiten zait, baina merezi du. Bi ordu eta erdiz aritzen gara egunero. Ea utzi gabe jarraitzen dudan, eta halakoren batean euskaraz hitz egiteko gai naizen. Dagoeneko hirugarren mailan nago, eta gutxika-gutxika aurrera noa.

Betidanik jakin nahi izan dut euskaraz. Eta gaur egun, nik baino gogo handiagoa duenik ez dagoela esango nuke.

Ez horixe. Ez dut uste goi mailara hain denbora laburrean heltzeak harrotu nauenik. Bizimodu orekatua gogoko dut, eta oreka horren barruan nire lagunak daude. Haiek uztera behartuko nindukeen zerbait sortuko balitzait, dena delakoa izanda ere, lagunak baino lehenago utziko nuke. Ikaragarri maite ditut.

Niri asko gustatu zitzaidan partida. «Xala» erasoan eta Aimar defentsan. Iparraldekoak bakarren bat huts egin zuen, baina beti tanto gogor baten amaieran izaten zen. Aimarren eskuina ez dago oraindik tope-topera baina erakutsi du kantxan sufritzen badakiela.

Buruz buruko txapelketan ez dago antzeko partidarik. Gernikan ni heldu nintzen 22ra baina oso partida estua izan zen. Erritmo biziko partida izango da. Urduritasunari eusten dionak txapela etxera eramateko aukera handia izango du.

Bai, bestela... Nire lehen final handia izan zen profesionaletan eta presaka jokatu nuen. Ordea, lehena izan zen. Finala jokatzeko irrikitan nago.

Nola? Luze atera eta azkar bukatu. Beno, serio hitz egin behar dut. Ez da erraza izango. Berak ere asko luzatzen du pilotakada eta aidez defentsatik erasora pasatzen badaki. Hasieratik behintzat, ez dut sakea zabalera egiteko asmorik «Xala»ren eskuina ez delako Gonzalezena. Ikusiko dugu. Igaro daitezela ahalik eta lasaien azken egun hauek eta ea neure maila emateko gauza naizen.

Mila esker. Beharko dut.